Eleştiri ilginç. Atalarımızdan öğrendiğimiz şeylerden biri bu. Başkalarını eleştirdiğimizde onları kendi ahlakımız ve ideallerimizle karşılaştırıyoruz. Eleştiri kendimize şunu söylememizi sağlar: “Olmak istediğim şey bu değil. Bunun yerine başka bir şey olmak istiyorum. Ancak biz bunu abartma eğilimindeyiz. Eleştiriyi sadece yargılamak ve ne yaptığımıza ya da ne olmak istemediğimize karar vermekten daha fazlası için kullanırız. Onu inanılmaz derecede zararlı bir şeye dönüştürdük ve bu, enerjimizi büyük ölçüde düşürecek. Her zaman kendimizi ve başkalarını eleştiririz ve birbirimizi birbirimizin standartlarına göre tutarız.
Ailenizi, arkadaşlarınızı veya başkalarını eleştirmekle meşgul olduğunuzda büyük miktarda enerji harcarsınız. Bu, iyileşmeye, dünyanızı yaratmaya ve gerçekliğinizi yaratmaya uygulanabilecek enerjidir. Neden kendimizi ve başkalarını eleştirme ihtiyacı duyarız? Bilinçaltımızda burada kaldığımız sürece başarısızlık riskini almamıza gerek olmadığına inanırız. Denememize gerek yok; hiçbir şeyi başarmak zorunda değiliz ve bunun yerine belirsizlik içinde kalabiliriz. Deneyimlerim sayesinde, eleştirinin sizi ana bağlı tuttuğunu keşfettim.
Sabah uyanırsanız ve oğlunuza veya kızınıza, onların olmasını istediğiniz gibi olmadığı için kızdığınızı fark ederseniz, eleştiriye yönelik genetik bir eğilimi miras almışsınız demektir. Başka biri hakkında sizi rahatsız eden şeyleri hiç düşündünüz mü? Neden bu şekilde oldukları ve diğer şekilde olmadıkları konusunda kendinizi endişelendiriyor musunuz? Bu muhtemelen atalardan kalma köklü bir inançtır. Bu fikirleri bir hayatta kalma mekanizması olarak kullanıyoruz; iyi muhakeme hayatta kalmaktır, eleştiri ise belirsizliktir.
Eleştirdiğimizde başkalarına sinyaller göndeririz. Eğer bunu doğru yapmazsak, herkes bunu fark edecek. Kritiklik, titreşimlerinizi hızla düşürecek ve ilerlemenizi engelleyecek yoğun bir düşünce biçimidir. İnsanlar ilginç yaratıklardır. Atalarımızdan dolayı kendimizi o kadar uzun süre başka insanlarla karşılaştırdık ki, bu kolektif bir bilinçaltı programı haline geldi. Bu içgüdüsel hale geldi.
Şifacılar, birisinin hayatında olup bitenlere dahil olma ve olanları görme yeteneğine sahiptir. Başka birinin hayatını görebiliyorsan, o anda onu eleştirmeden yaşamayı öğrendiğin söylenir bize. Eleştirmeden içlerine bakarsınız; onların kalplerinin gerçek niyetini biliyorsun. Eğer hepimiz insanların gerçek niyetlerini görebilseydik, tamamen değişirdik.
Tamamen değişseydik ne olurdu? Değişim o kadar şiddetli olur ki, bu gezegende kalmak istemeyiz ve bu dünyanın kısıtlamaları olmasaydı, evrimleşerek daha yüksek bir yaşam formu haline gelirdik. Manevi olurduk. Ruhsal titreşimimiz daha yüksek olur, dünyamızı geride bırakırdık. Eleştiri gibi küçük şeyler bizi dünyaya sabitleyebilir ve kalıplara bağlı kalmamızı sağlayabilir. Aşırı eleştirel olduğumuz sürece konfor alanımızın dışına çıkıp tam aydınlanmaya ulaşamayız.
